احداث کاخ مظفری
مظفر الدین شاه که در زمان ولایتعهدی خود در تبریز اقامت داشت به بیماری سل مبتلا بود. با توجه به اینکه در آن زمان دارویی برای سل وجود نداشت پزشکان فرانسوی توصیه کردند تا ولیعهد در مکانی خوش آب و هوا سکونت نماید.
پس از بررسی نقاط مختلف تهران قریه دارآباد برای اسکان مظفرالدین شاه انتخاب شد. «علی اصغر خان اتابک اعظم» در سال 1319 ه-ق مطابق با 1273 شمسی باغ بزرگی را در قریه دارآباد به مساحت 260 هزار متر مربع خریداری کرد. به دستور «محمد خان حکیم الملک»، وزیر دربار عمارت زیبایی در آن بنا شد و به کاخ شاه آباد معروف گشت.
عمارت مذکور با طراحی فرانسوی و از نوع کلاه فرنگی در 2 طبقه ساخته شد. سقف آن دارای شیروانی و خرپای چوبی است و تنها کاخ قاجاری است که سقف آن بیضی شکل است. آیینه کاری و گچ بری های زیبای دو اتاق از این بنا از شاهکارهای دوران قاجار به شمار می رود. در مقابل عمارت آب نمای رنگی به شکل کلاه خود جنگی ساخته اند. از دیگر تزیینات این بنا گچ بری های گلویی دیوارهای هر طبقه، سر ستون های پلکانی و تزیینات چوبی است که به صورت لمه کوبی در طبقه فوقانی و در پنجره های طبقه پایین دیده می شوند.
پس از فوت مظفرالدین شاه به تدریج این مرکز به آسایشگاهی برای بیماران مسلول تبدیل شد و بعدها پس از تغییر حکومت این زمین و ساختمان کاخ بدون استفاده مانده بود تا اینکه دکتر مسیح دانشوری در سال 1310 شمسی یک مدرسه پرستاری در آن احداث کرد و متعاقب این اقدام در دهه بیست ساختمان‌های متعددی توسط وزارت بهداری وقت، بعضی موسسات دیگر(بانک ملی ایران، شرکت دارایی وقت و...) و اشخاص خیر در محوطه بنا شد(از جمله ساختمانی قدیمی که به ساختمان«فخرالدوله» مشهور است و توسط «بانو فخرالدوله» دختر مظفرالدین شاه احداث شده است ایشان بانویی خیر بود و آسایشگاه کهریزک توسط وی احداث گردید). همچنین ساختمان بخش های بیماران مسلول توسط مهندسان آلمانی با معماری خاص طراحی و به شکل بال خمیده ساخته شد.
